అఫ్సర్‌ రాసిన 'సాహిల్‌ వస్తాడు' పుస్తకం గురించి నాకు నాలుగు మాటలు రాయాలనిపించింది. మనం ఏ పుస్తకం గురించైనా రాస్తున్నామనగానే సమీక్షనా అని అడుగుతుంటారు. ఇది సమీక్ష కాదని నేననుకుంటా. ఎందుకో కానీ దీన్ని సమీక్ష అనలేను, ఇది పూర్తిగా నాకు సంబంధించిన అనుభూతి. కాకపోతే నలుగురితో పంచుకోవాల్సిన అవసరం పెరిగి పెరిగి ఇది రాయాలనిపించిందంతే.
నేనొకసారి లక్డీకపూల్‌ నుంచి మణికొండ వెళ్లాలి. సాయంత్రం ఏడు దాటింది. పీక్‌ అవర్స్‌ కాబట్టి మామూలుగానే ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా ఉంది. ఊబర్‌ బైక్‌ బుక్‌ చేసి వెయిట్‌ చేస్తున్నా. ఆ అబ్బాయి పేరు రహీమ్‌, పల్సర్‌ బండి. దగ్గర్లోనే ఉన్నాడు కానీ ఎంతకూ రావడం లేదు. ఫోన్‌ చేసినా లిఫ్ట్‌ చెయ్యడు. నా ఫోన్‌ ఏమో చార్జ్‌ అయిపోతోంది. అసలు వస్తాడా రాడా అని చూస్తున్నా, మొత్తానికి వచ్చేశాడు. నేనేం అడగకున్నా ఏదో కారణం చెప్పి ట్రిప్‌ స్టార్ట్‌ చేశాడు.
ట్రాఫిక్‌లో పడిపోతున్నాం. కాసేపటికి అతనే మాట కలిపాడు - ''క్యాషా సార్‌?'' అని. కాదు ఆన్‌లైన్‌ పేమెంట్‌ అని చెప్పా. అక్కణ్నుంచి మొదలుపెట్టాడతను గొణగడం. ''అరె క్యా సార్‌'', ''క్యాష్‌ లేకుంటే ఎట్ల?'' అని ఇలా ఏదో ఒకటి. నాకు విసుగొస్తోంది అతను అలా గొణుగుతూ ఉన్న ప్రతీసారి. ఏం మాట్లాడలేదు నేను.
చాలాసేపటికి ''మా అమ్మ ఎదురుచూస్తుంటది'' అన్నాడు.
నా అటెన్షన్‌ సంపాదించుకున్నాడు- ''ఎక్కడుంటరు మీరు?''
''మలక్‌పేట్‌. భయపడుతుంటది అమ్మ'' అన్నాడు.
''భయం దేనికి?''
''నేను ఇంత దూరం వచ్చిన అని తెలిస్తే భయపడ్తది సార్‌.''
''హైదరాబాదేగా ఇది!''
అతనెందుకో ఒక్కసారే నెమ్మదిగా మాట్లాడటం మొదలు పెట్టాడు- ''హైదరాబాదే! కానీ అమ్మ ఇంటికి దగ్గర దగ్గర్లనే పని చేస్కోమని చెప్తది. ఇంత దూరం వచ్చిన అని తెలిస్తే భయపడ్తది'' అన్నాడు.
''ఎందుకట్ల?''
నవ్వాడు. ''ఆజ్‌ కల్‌ కైసే హై సాబ్‌! ముసల్మాన్‌ అనంగనే ఎవరు కొడ్తరో అని భయం. ఇంటికి దగ్గరే అయితే ఎట్లనో తప్పించుకోవచ్చు. ఇంత దూరం వచ్చిన అంటే ఏమన్న ఉందా? చీకటి పడకముందే ఇంటికి రా అంటది అమ్మ. అమ్మ కోసమే తొందరగ పోత. కానీ దూరం పోకుంటే పైసలు ఎట్లొస్తరు? ఆప్‌ క్యా.. క్యాష్‌ పేమెంట్‌ బీ నహీ దేరయిహై'' అన్నాడు.
ఆన్‌లైన్‌ పేమెంట్‌ అయితే వాళ్ల ఎకౌంట్స్‌లో వారానికి ఒకసారి వేస్తారట ఊబర్‌ వాళ్లు. డబ్బులయితే అప్పటికప్పుడు అవసరానికి పనికొస్తాయి కదా!
లొకేషన్‌ దగ్గరికి చేరగానే ట్రిప్‌ ఎండ్‌ చేశాక అతనితో అన్నా- ''ఏం భయపడకు. జాగ్రత్తగ ఇంటికిపో'' అని.
నేను చాలాసార్లు తీసుకున్న ఊబర్‌ ట్రిప్స్‌ లాగానే ఇది కూడా డెస్టినేషన్‌ దగ్గర నేను ఎవ్వరితోనైనా ఎప్పుడూ చెప్పే మాటతోనే ఎండ్‌ అయిపోయింది.
కానీ ఆ రహీమ్‌ మాత్రం ఆ తర్వాతి క్షణం నుంచి నన్ను వెంబడిస్తూనే ఉన్నాడు. చిన్నవాడు, పాతికేళ్లు కూడా ఉండవు. దేనికి అంత భయపడుతున్నాడు? ఒక మనిషికి ఇంత పెద్ద సమాజం భయాన్నే ఎందుకివ్వాలి?
ఇది జరిగి నెలలైనా నన్ను ఆ ప్రశ్నలు వెంటాడుతూనే ఉన్నాయి.
ఈ మధ్యే ఎందుకో.. నేనెప్పుడో ఏడేళ్ల క్రితం 'తెలంగాణ కథ'లో చదివిన ఒక కథ గుర్తొచ్చింది- 'సాహిల్‌ వస్తాడు'. ఆ పేరుతోనే అఫ్సర్‌ కథల పుస్తకం పోయిన ఏడాది వచ్చింది. ఆ పుస్తకం ఇంట్లోనే ఉంది గానీ ఎప్పుడూ చదవలేదు.
కరోనా వైరస్‌ కాలం, ఒక మధ్యాహ్నం పూట. ఒక్కసారి ఆ పుస్తకాన్ని తీసి చూశా. 'గోరీమా' కథ చదివా. ఈ పుస్తకం నేను వెంటనే పూర్తి చేసేది కాదనిపించింది. చాలాకాలం తర్వాత ఊరికెళ్లిన అతను ఊరిని గుర్తు తెచ్చుకుంటాడు. గోరీమాని గుర్తు తెచ్చుకుంటాడు. గోరీమాతో తనకున్న అనుబంధాన్ని గుర్తు తెచ్చుకుంటాడు. ఆమె కొంగు చుట్టూ చేరి ఆడుకున్న గతాన్ని గుర్తు తెచ్చుకుంటాడు. ఆ గతంలో ఉన్న అందమేదో ఇప్పుడు లేకపోవడం అతనికి తెలుసు. ఆ ఊరు ఊరిలా లేదన్నది కూడా అర్థమవుతుంటుంది. సొంతవాళ్లు సొంతవాళ్లలా లేరు. కానీ గోరీమా చేసిన ఒక పోరాటం మాత్రం అతనికి బాగా గుర్తుంటుంది. అతను అన్నేళ్ల తర్వాత ఊరికి తిరిగొచ్చి, తిరిగి ఇంకోసారి మోసుకెళ్లేది గోరీమా జ్ఞాపకాలనే.
ఎందుకోగానీ ఈ కథను చదివిన వెంటనే రెండోసారి చదివా. వెంటనే రెండో కథకి దూకాలనిపించలేదు. ఆ కథ బరువును కాసేపు మోయాలనిపించింది.
ఆ తర్వాత మళ్లీ అలాంటి మధ్యాహ్నమే 'ముస్తఫా మరణం' చదివా. ఒకరోజు 'చమ్కీ పూల గుర్రం', ఇంకోరోజు 'సహేలీ'.. రెండు కథలను ఒకేరోజు ఎప్పుడూ చదవలేదు నేను. 'సాహిల్‌ వస్తాడు' చదివినప్పుడు నేను అప్పుడెప్పుడో చదివినప్పటికంటే ఇప్పుడు ఈ కథ అవసరం ఎంత ఉన్నదో కదా అనిపించింది.
ఎందుకుంది అవసరం?
ముస్లింల మీద ఎన్నెన్ని చోట్ల ఎన్ని రకాలుగా కుట్ర జరుగుతున్నదో ఇవ్వాళ మనం చూస్తున్నాం. తన పని తాను చేసుకునే ఒక అతి మామూలు ఊబర్‌ డ్రైవర్... ఇంటికి దూరంగా కొంచెం దూరం పోవాలంటే భయపడుతున్నాడు. ఇంటి దగ్గర అమ్మ ఎదురుచూస్తుందన్నాడు. అందరిలాగే నా కొడుకు ఇంటికొస్తాడని ఎందుకు అనుకోలేకపోతోందామె?
ఇస్లామోఫోబియా ఒక ట్రెండ్‌ అయిపోయింది ఈ మధ్య. అదొక విషం. కొత్తగా ఆ విషాన్ని ఎక్కించుకుంటున్న వాళ్లెవ్వరికీ అది విషమని తెలియకపోవచ్చు. ఎవరు చెప్పాలి మరి వాళ్లకు? ఒక కథ చెప్తుందా? చెప్తుందేమో కానీ ఎప్పుడు?
ఆ కథ జీవితాల నుంచి వచ్చినప్పుడు.
'సాహిల్‌ వస్తాడు' కథలన్నీ అచ్చంగా జీవితం నుంచి వచ్చిన అలాంటి కథలు. ముస్లిం కుటుంబాలు, ఇళ్లు, మాటలు, నమ్మకాలు, ఇష్టాలు.. అన్నీ ఉన్నాయి ఈ కథల్లో. ఒక్కొక్క కథలోంచి వాటిని ఏరుకొని చూసినప్పుడల్లా కన్నీళ్లొస్తాయి, మన చూపులో పేరుకుపోయిన మలినమంతా తుడిచిపెట్టేందుకేనేమో!
'సాహిల్‌ వస్తాడు' కథలో.. ''నాన్నా సాహిల్‌ మామూ వస్తాడు.. మాతో ఆడుకుంటాడు'' అని చెప్తుంది తితలీ. అమాయకపు ప్రాణాలు. మతాలు, కులాల పట్టింపు లేకుండా ప్రేమించడంలోనే బతికేస్తుంటాయి. సాహిల్‌ వస్తాడు కథలన్నింటిలో అమాయకపు ప్రాణాలు ఉన్నాయి. అవన్నీ ముస్లిం జీవితాలే. ఆ ముస్లిం జీవితాల్లో ఎవరినో భయపెట్టే ఆలోచనలు లేవు, ఎవరిపైనో కోపం కూడా లేదు. ఎప్పట్లానే అతి మామూలుగా బతికేస్తున్నాయంతే.
ఈ కథలన్నీ చదివితే.. సరిగ్గా ఈ రోజున సాహిల్‌ అనేవాడు ఎందుకు రావాలో అర్థమవుతుంది. ఒకవేళ సాహిల్‌ రాలేకపోతే.. నేను కలిసిన రహీమ్‌ ఇంటికి పోలేడేమో అన్న భయం నన్ను జీవితమంతా వెంటాడుతూనే ఉంటుంది!
ఇంకొన్ని మాటలు....
సాహిల్‌ వస్తాడు (మరికొన్ని కథలు), రచన : అఫ్సర్‌, ప్రచురణ : చాయా పబ్లికేషన్స్‌
మొత్తం 11 కథలున్న ఈ పుస్తకంలో అన్ని కథలూ చదివించేవే. సగానికి పైగా కథలు కచ్చితంగా వెంటాడతాయి. అఫ్సర్‌ గొప్ప కవి. అయినప్పటికీ అతను కవితలకన్నా కథలు రాయడాన్ని ఎక్కువ ఇష్టపడతాడని అనుకుంటా. ఈ కథల్లో అఫ్సర్‌లోని రచయితను అప్పుడప్పుడు కవి కదిలిస్తుంటాడు. మాటల మధ్యలో జొరబడుతుంటాడు. కొన్నిసార్లు నేనే 'ఎందుకొచ్చావు కవి అఫ్సర్‌' అనాలనుకుంటాను. ఇంకొన్నిసార్లు 'అరె, అఫ్సర్‌, బాగా చెప్పావిది' అంటాను. అఫ్సర్‌ వాక్యం చెక్కినట్టు చాలా అందంగా ఉంటుంది. నాకు బాగా నచ్చిన కొన్నింటిని ఇక్కడ పెడుతున్నా-
నమాజ్‌ చదవడమంటే నాకు చాలా ఇష్టం. అది దైవకార్యం అనో ఇంకొకటనో నాకు తెలియదు. అమ్మ అంటే నాకు చాలా ఇష్టం కాబట్టి అంతే!
ఎవరూ లేని నాలుగు చేతులు మాత్రమే ఎత్తి నిల్చున్న వొంటరి చార్మినార్‌. వచ్చీ రాని నిద్రలో వెంటాడే కల- చార్మినార్‌.
ఈ పొద్దున వాడు వచ్చేసి ఉంటే బాగుండేది.. అని అప్పటికే పాతిక ముప్ఫై సార్లు లోపలా, ఇంకొ డజను సార్లు పైకే అనుకున్నాను. కానీ, పొద్దున ఇంటి నుంచి బయటికి వెళ్లిన మనిషి సాయంత్రం సజావుగా వస్తాడో రాడో తెలియని ఈ నగరపు బతుకులో- మతం అనేది చివరికి కలహ కారణంగానే మిగిలి పోయిన ఈ రోజూవారీ హింసలో...
- వి. మల్లికార్జున్‌
